Nog méér goede doelen

Lieve allemaal

Met mij gaat het goed. Ik kan alles verwezenlijken wat tot dusverre (in mijn hoofd) gepland staat.

Er komen regelmatig verrassende dingen op mijn pad. Zo sprak een zuster van The Missionairies of Charity me aan en vroeg waar ik vandaan kwam. Op mijn antwoord reageerde ze als volgt: Dan kunnen we ook Nederlands spreken. Het is namelijk een Indiase zuster die als baby geadopteerd is door Belgische mensen. Ze groeide op in België maar is later toegetreden tot de orde van      mr. Teresa. We hebben gezellig zitten kletsen. De wereld is klein. Als ik weer thuis ben verstuur ik haar post naar haar Belgische familie.

In Kalighat is weer een vrouwelijke en een mannelijke patiënt overleden. Overledenen worden in een speciale ruimte opgebaard. Op de deur staat: THIS IS THE WAY TO HEAVEN. Mooi, he? Vervolgens worden Hindoes in doeken gewikkeld en gecremeerd.

Het werk gaat verder z’n gangetje. Het is fijn om de patiënten nu beter te kennen. En zij vinden het fijn als je er bent. Maandag heb ik met de zuster de pillen-doosjes van alle patiënten gevuld voor de hele week. Een hele klus! Voordat ik naar huis ging was de zuster nog druk bezig en zei: Zou jij de zegening willen doen? Ik liep met een flesje gezegend water langs alle bedden en maakte een kruis boven ieders bed. Sommigen wilden het kruis boven hun hoofd en streken het water door hun haar. Een dag later zei de zuster: vergeet niet de zegening voordat je naar huis gaat. Dat is belangrijk! Het is schijnbaar mijn “taak” geworden. Soms voel ik me ook net een non (ha haaa).

Als ik vanuit Kalighat met de metro naar huis ga, bezoek ik altijd mijn favoriete “restaurantje” op straat. In de buitenlucht wordt gewokt, gebakken etc….De lekkerste maaltijden worden daar vers bereid. Mijn vegetarische maaltijden kosten ongeveer 60-70 roepies (70-80 eurocent), maar de eigenaar geeft me meestal 10 roepie discount.  Geen wonder dat zoveel Indiërs hier ook zelf hun maaltijd eten. Het is wel niet gezellig tafelen, maar met het bord op schoot, op een bankje tegen de muur.       Eten, en…… plaats maken.

In Shanti-Dan gaat ook alles z’n gangetje. De meisjes die kunnen lopen en mogelijkheden hebben om iets te doen worden ingezet om te helpen. ’s Morgens helpen ze bijvoorbeeld met de bedden verschonen of kussenslopen vervangen. Een enkeling kan zelfs meehelpen met voeren. Af en toe worden wel klappen uitgedeeld omdat ze te ongeduldig zijn. Maar fantastisch om te zien dat ze elkaar helpen waar mogelijk. 

Dat was overigens op woensdag 1 mei heel duidelijk te zien. Vanwege “de dag van de arbeid” kregen de Massies (indiase vrouwen) een gezellige dag aangeboden. En dat verdienen ze! Ze werken iedere dag keihard. Zo hebben ze in de voorafgaande nacht alle wasgoed gedaan om ons niet teveel werk te bezorgen. De zusters en vrijwilligers nemen namelijk die dag alle werk over, bijgestaan door de “mobiele” meisjes op de afdeling. Die nemen dan echt hun verantwoordelijkheid en weten als geen ander hoe alles reilt en zeilt. Want vaste routines zijn er absoluut. En waag het niet om ervan af te wijken. Dat is NOT DONE. Vanwege onze hulp kregen wij na afloop ook een heerlijke lunch aangeboden door de zusters. Zo lief! Ook de Massies in Kalighat hebben genoten van hun feestdag op “workersday”.

Donderdag had ik eindelijk weer eens een “vrije” dag. Nou ja, vrije dag…..Mijn vrije donderdagen zijn propvol gevuld met allerlei afspraken en uitstapjes. Zo stond voor donderdag weer een tour gepland met Ruby Sen, financieel manager van Calcutta Rescue. Deze organisatie zet zich in voor gezondheidszorg en onderwijs voor kansarme kinderen/mensen. Ze werken veelal in de krottenwijken in Calcutta. Een fantastische organisatie die ik ieder jaar financieel steun van het sponsorgeld. Ruby laat me ieder jaar zien waar het sponsorgeld zoal aan besteed wordt. We hebben een nieuw schooltje in een sloppenwijk bezocht, een dokterspraktijk waar de mensen in grote getalen zaten te wachten, een oud pand dat ook nog wordt opgeknapt als school, een handwerkfabriekje waar meisjes de kneepjes van het vak worden aangeleerd, en tot slot een immens grote sloppenwijk. Vreselijke toestanden! Mensonwaardig. Sinds vorig jaar hebben ze pas stromend water (waterreservoir) en toiletten gekregen voor de gemeenschap. Ook d.m.v. de steun van Calcutta Rescue. Momenteel vervangen ze “mensonterende krotwoningen” door kleine huisjes. Het zijn fantastische doelen die gesteld worden. Maar voor dit alles is natuurlijk veel geld nodig.

*De medewerkers van Calcutta Rescue bedanken iedereen van harte voor de financiële ondersteuning. Het geld komt meer dan goed terecht. Iedere maand ontvang ik ook hun nieuwsbrief met nieuwe doelen en ontwikkelingen.

Er zijn een paar zakken met gedragen brillen afgegeven bij een zuster in het Moederhuis. Zij gaat bekijken in welke huizen ze nodig zijn. Ook Calcutta Rescue heeft enkele zakken gekregen. Die hebben we zelf in De Talapark kliniek afgegeven. Mooi dat deze gedragen brillen, met vaak emotionele waarde, weer een nieuw bestaan krijgen. Heel veel dank voor de mensen die ze hebben ingeleverd bij mij.

Het was een extreem warme dag vandaag. Een tour maken was eigenlijk niet te doen. Maar aangezien het mijn vrije dag was……….Ruby en ik hebben tot slot in een klein restaurantje yoghurt gegeten. Het yoghurt-restaurantje staat bekend om de beste zelf gemaakte yoghurt van Calcutta. En dat klopt! Het was over-overheerlijk! Zeker ook met die temperaturen hier.

Morgen, vrijdag, ga ik shoppen met de zusters van Kalighat. De roepies blijven rollen. Wordt vervolgd.

Veel lieve groetjes uit Calcutta,

Margriet