Nóg meer shoppen!

Lieve allemaal 

Met mij gaat het prima. Mijn laatste werkweek is inmiddels ingegaan. Wat gaat de tijd toch snel!

Afgelopen vrijdag ben ik gaan shoppen met 2 zusters van Kalighat om het sponsorgeld te besteden. Ik zat als “De Queen” voorin de bus van The Missionairies of Charity. De zusters op een bankje achterin, de rozenkrans te bidden. Hoofdzuster Angelini sloeg de spijker op z’n kop toen ze aangaf dat er behoefte is aan rollators. En dat klopt helemaal! Vrouwen en mannen die enigszins ‘alleen” naar het toilet kunnen “hangen” aan ons omdat ze bang zijn om te vallen. Er is slechts 1 gammele rollator aanwezig op de afdeling. Vandaar dat we er meteen 15 hebben gekocht. Ook 15 paar loopkrukken. De zuster vertelde dat zo’n loopkruk vaak wordt meegegeven aan mensen die na hun herstel in Kalighat ervoor kiezen om het straatleven weer op te pakken. Maar ook in het huis worden ze natuurlijk gebruikt. We hebben ook nog 5 toiletstoelen gekocht en heel veel stof om bed-kleding en beddengoed van te maken. Er is immers een naaister in huis. Het resterende geld is opgemaakt aan kleding en sari’s. Als een vrouw Kalighat verlaat, wordt die mooi aangekleed in een nieuwe sari.

*De zusters zijn ontzettend blij met de spullen en bedanken iedereen van harte. Ze staan versteld van het feit dat zovelen een steentje hebben bijgedragen. De hoofdzuster zei: There is so much love…..

Van het sponsorgeld heb ik ook dit jaar weer een financiële ondersteuning gedaan voor de mooie organisatie New Light. Het is een liefdadigheidsinstelling die in een rosse buurt in Kalighat is gevestigd. Hun project biedt kinderen van sekswerkers een veilige haven, vooral in de avonduren wanneer de straten het gevaarlijkst zijn en de moeders (in de prostitutie) aan het werk zijn. New Light biedt de kinderen onderwijs, gezondheidszorg, voeding, recreatiemogelijkheden maar ook HIV/AIDS zorg.

Ik ben inmiddels “kind aan huis” bij New Light en ook dit jaar weer met open amen ontvangen door Urmi Basu die de organisatie runt. De kinderen (inmiddels 250 in de opvang) waren net gestart met hun meditatie oefeningen toen ik hun bezocht. Geweldig om dit te aanschouwen. Toen Urmi en ik later in gesprek waren kwamen 2 jonge kinderen, ik schat 4 en 6 jaar oud, huilend binnen. Zo aangrijpend. Ze hadden 2 dagen geleden immers gehoord dat hun 21-jarige moeder was overleden. Urmi vertrouwde mij toe dat hun moeder door haar vriend was vermoord. Vreselijk, toch? En zo heeft ieder kind bij New Light z’n verhaal.

*Heel veel dank namens Urmi voor de financiële bijdrage voor New Light. Ze is jullie ontzettend dankbaar. Want zo’n groot  “huishouden” onderhouden kost natuurlijk veel geld. En dan is elke roepie van harte welkom.

Zoals gezegd is het een rosse buurt waar ook veel daklozen en zwervers vertoeven. Van het sponsorgeld laat ik ieder jaar eten bereiden in een klein zaakje, gelegen in deze wijk. Ik had voor zondagavond (vandaag dus) eten besteld. En na mijn werk heb ik het uitgedeeld op straat. Er wordt dan een bankje buiten neergezet met daarop het eten. De daklozen komen vervolgens van alle kanten aanlopen, gaan in een lange rij staan, en krijgen hun maaltijd. Tegen mij zeggen ze netjes: Dank je wel. Maar eigenlijk is dat voor jullie als lezers bedoeld. Dankzij jullie kan ik zoveel meer betekenen voor veel mensen hier.

In Shanti-Dan werd ik woensdag plotseling “overvallen” door de hulp van 3 Japanse jonge vrouwen. Ik was tot dusverre immers de enige vrijwilligster. De zuster bombardeerde me meteen als “coach” en kreeg de taak om de 3 meiden wegwijs te maken. En dat werd enorm gewaardeerd. Ik ben zelfs uitgenodigd om in Japan te komen logeren. Hun aanwezigheid brengt meteen meer gezelligheid met zich mee. Maar het werken/omgaan met de kinderen vinden ze toch wel lastig. De Japanse vrouwen bleven helaas maar 2 dagen. Vanaf zondag neem ik een Spaans meisje mee op sleeptouw.

In Kalighat is weer een nieuwe vrouw binnen gebracht die op straat leefde. Ze is er slecht aan toe. Een wasbeurt was absoluut nodig, maar dat heeft haar niet veel goed gedaan. Ze ligt aan de zuurstof en er is geen sprake van enige communicatie. Haar broze en kapotte hakken waarop ze al die tijd steunde toen ze buiten lag, zaten vol maden. Vanwege de hitte is dat natuurlijk een enorme broedplek geworden. Met een pincetje zijn ze stuk voor stuk verwijderd. Brrr…………….

Een dag later werden opnieuw 2 vrouwen binnen gebracht. Een vrouw is zo iel en mager dat je haar amper in bed ziet liggen. Haar armen en benen zijn zo dun als mijn dikke teen. De andere vrouw is “helemaal de weg kwijt”. Ze loopt rond en doet alles wat God verboden heeft. Tot veel ongenoegen van de andere patiënten. Gelukkig zijn de vrouwen in Kalighat in goede handen.

De vrijwilligers zijn nog steeds op 2 handen te tellen. Zaterdagochtend begonnen 2 jonge Japanse meisjes als vrijwilliger, voor enkele dagen. De zuster besloot ze naar Premdan te sturen, het huis voor ouderen. Helaas is hier op dit moment geen enkele vrijwilliger werkzaam, dus ook niemand om hen wegwijs te maken w.b. het busvervoer. Omdat ik dezelfde kant op ga (naar Shanti Dan) heb ik besloten om ze mee te nemen en naar Premdan te brengen. Ook in de hoop om de Koreaanse zuster Adriane te zien waarmee ik 15 jaar in Kalighat heb gewerkt. En dat is gelukt! Wat een fantastisch weerzien met haar. Over en weer waren we zo blij om elkaar weer te zien. Ze haalde andere zusters erbij waarmee ik in het verleden ook heb samengewerkt. Het was net een reünie. Dan merk je pas wat je na zoveel jaren in Calcutta hebt opgebouwd.

Zr. Adriane is in Premdan een afdeling gestart voor HIV/AIDS patiënten. Ze heeft me rondgeleid en ik heb de jongens van haar afdeling ontmoet. Die waren zó blij met haar. Ook dit werk doet de zuster weer met hart en ziel.

Vanochtend ben ik weer naar de mis gegaan in het moederhuis. Een stukje hemel op aarde als je de zusters hoort zingen. Aangrijpend! Op de graftombe van mr. Teresa is weer een kaarsje aangemaakt voor iedereen die mijn werk een warm hart toedraagt.

Lieve groetjes uit Calcutta,

Margriet